Peki sen, biliyor musun ki bir eğitim koordinatöründen çok daha fazlasın...
14 Mart 2012 Çarşamba
içine girsem çıkamam, girmeden de duramam...
Uzun zaman oldu uğramayalım, niyedir bilmiyorum ama elim pek varmadı. Belki eksiği, belki fazlası vardı...
Sebebi ziyaretimi adlandırmak zor, bazı şeylerin cevabını ben de bilmediğimden anlatamıyorum.
Şimdi yine, bu blogu ilk açtığım odada çalışıyoruz, 307. Ekipte, eğitimde farklı, Beyaz Şapkalar projesinin ilk ulusal eğitimine hazırlanıyoruz.
Bu aralar havalar biraz eserekli, değişim evrelerindeyiz rüzgarların. Kuşak değişimi var, her ağacın verdiği meyve de değişiyor olgunlaşıp büyüdükçe.
Ben hala, aynı ağacın meyvesi hissediyorum kendimi, biliyorum ki o'yum zaten. Duam ve çabam, tohumlarım meyve verecek kadar gelişir de düşerse toprağa diye....
İçine girsem çıkamayacağım ama girmeden de duramadığım bir dünyanın eşiğinde, varlığını bilir ama sanki yokmuş gibi davranır bir haldeyim. Bu günlerde içinden çıkamadığım kafamı duvarlara, merdiven kapaklarına, odaların kapılarına vurduğum ve çaresiz hissettiğim içinde dolanıp durduğum karanlık odaların içinde, ışık olan, dışarıdan içeriye ait temiz havayı getirmeyi başaran, nefes veren -nefes almak için soluklanmak gerektiğini hatırlatan- aynı ve benzer ruhlar olurken, içinde boğulduğum çelişkinin kararlılığı ve anlamlılığı beni ayakta tutan şey oluyor galiba, burada kalacağım dedirten...
Sebebi ziyaretimi adlandırmak zor, bazı şeylerin cevabını ben de bilmediğimden anlatamıyorum.
Şimdi yine, bu blogu ilk açtığım odada çalışıyoruz, 307. Ekipte, eğitimde farklı, Beyaz Şapkalar projesinin ilk ulusal eğitimine hazırlanıyoruz.
Bu aralar havalar biraz eserekli, değişim evrelerindeyiz rüzgarların. Kuşak değişimi var, her ağacın verdiği meyve de değişiyor olgunlaşıp büyüdükçe.
Ben hala, aynı ağacın meyvesi hissediyorum kendimi, biliyorum ki o'yum zaten. Duam ve çabam, tohumlarım meyve verecek kadar gelişir de düşerse toprağa diye....
İçine girsem çıkamayacağım ama girmeden de duramadığım bir dünyanın eşiğinde, varlığını bilir ama sanki yokmuş gibi davranır bir haldeyim. Bu günlerde içinden çıkamadığım kafamı duvarlara, merdiven kapaklarına, odaların kapılarına vurduğum ve çaresiz hissettiğim içinde dolanıp durduğum karanlık odaların içinde, ışık olan, dışarıdan içeriye ait temiz havayı getirmeyi başaran, nefes veren -nefes almak için soluklanmak gerektiğini hatırlatan- aynı ve benzer ruhlar olurken, içinde boğulduğum çelişkinin kararlılığı ve anlamlılığı beni ayakta tutan şey oluyor galiba, burada kalacağım dedirten...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)